Ardından…

Çocuk dendi mi bayram sabahları gelir 80’ler insanının aklına, yeni elbiseler, ayakkabılar…

Güzelim bayram sabahı kahvaltıları, herkes o kadar şıktır ki, Güzel kokar her taraf, gülücükler dağıtılır.. Eller öpülür, bayram harçlıkları ve çocuk cıvıltıları..

Babalar gelir hep akla, sende benim aklıma baba, içime attığım gözyaşlarımla, tekrar çocuk olup o ellerinden öpmek isterim. Her konusu geçtiğin de kötülüğünden bahsettiğin sesini duymak isterim, oğlum deyişini, o sert mizacında insanlara karşı naifliğini yaşamak isterim tekrar, tekrar… Arkadaş nasıl olunur’u öğrendiğim dost sohbetlerini özledim, seni izledim ve adam oldum tıpkı senin olduğun gibi, sesim de kötü pek farkımız yok anlayacağın…

Çalışkandır bizim zamanımızın insanı, kıymet bilirdi, Televizyonun siyah/beyaz olduğu zamanlardı, bir kanal vardı sonra 2, 3, 5 ve şimdi sayısını bilmediğimiz kadar. Herkes toplanır çay içer ne varsa ona bakardı, komşular, akrabalar ve dostlar, birbirlerini çok severlerdi, şimdiki gibi zaping manyağı değildik anlayacağınız. Sanırım televizyonla şekillendi zamane insanının karakteri, kanal değiştirircesine insan değiştirmek gibi kötü bir alışkanlık edinildi… Ömürlük yerine saatlik oldu yaşam tarzı, kırların, yaylaların ve denizlerin kıymeti kalmadı, sıkıştık teknolojinin ganimetlerinin arasında, modern insanlar oluverdik. Ânı yaşıyoruz artık, bir ömür yerine…
Özlemle…